زالوی طبی چیست و چه کاربردی در طب سنتی و طب مدرن دارد؟
زالوی طبی چیست و چه کاربردی در طب سنتی و طب مدرن دارد؟
زالوی طبی چیست و چه کاربردی در طب سنتی و طب مدرن دارد؟ زالو درمانی با نام هیرودوتراپی نیز شناخته می شود که از یک زالو طبی به نام هیرودو مدیسینالیس استفاده می کند.
زالو طبی بخشی از شاخه آنلیدا است و برای خارج کردن خون از میزبانی که خود را به آن می چسباند استفاده می شود.
این زالوها دارای سه آرواره هستند که شامل ردیف های کوچکی از صد دندان است.
هنگامی که دندان ها در پوست فرو می روند، مواد ضد انعقاد خون از طریق بزاق زالو وارد بدن میزبان می شود.
سپس زالو خون میزبان را می مکد و می تواند تا حدود 15 میلی لیتر خون استخراج کند.
زالو درمانی شکل برجسته پزشکی در یونان باستان بود و بر نحوه استفاده از زالو طبی در پزشکی برای بقیه زمان تأثیر گذاشت.
این عمل دارویی در یونان باستان برای بیرون ریختن «خون بد» برای حفظ استاندارد سلامت متعادل که توسط جالینوس و بقراط پایهگذاری شده بود، استفاده میشد .
در این تمدن باستانی، زالو درمانی تأثیر زیادی بر دنیای پزشکی داشت و به نحوه استفاده از پزشکی پس از دوره باستان کمک زیادی کرد.
زالوی طبی چیست و چه کاربردی در طب سنتی و طب مدرن دارد؟
این سفال یونان باستان نشان می دهد که یک پزشک از زالو طبی به عنوان روشی برای خون ریزی روی بیمار استفاده می کند.
هروفیلوس ، یکی دیگر از پزشکان یونانی، اولین دانشمندی بود که کالبد شکافی علمی بر روی جسد انسان انجام داد و گفته می شود که اولین آناتومیست است.
بر اساس ( تاریخچه زالو درمانی ) او از زالو طبی برای تخلیه خون و سایر شوخ طبعی های اعتقادی از اجساد انسان استفاده کرد .
این مهم بود زیرا منجر به کشف بیشتر در مورد بدن انسان شد و به افراد بیشتری اجازه داد تا تحقیقات خود را آغاز کنند.
زالوها به دانشمندان اجازه دادند تا خون را از بدن خارج کنند بدون اینکه نیازی به بریدن رگ برای شریانها و احتمالاً آسیب رساندن به آنها باشد و به این دانشمندان اجازه میدهد حتی بیشتر بیاموزند.
در مورد نحوه گردش و عملکرد بدن از طریق استفاده عمده از زالو در دوران یونان باستان، پزشکان به انجام زالو درمانی در زمان های آینده تشویق شدند.
طب یونان باستان از زالو درمانی به عنوان ابزار اصلی در عمل خود استفاده می کرد
طب یونان باستان از زالو درمانی به عنوان ابزار اصلی در عمل خود استفاده می کرد.
بقراط و جالینوس هر دو از ایده چهار طنز اساسی حمایت کردند: خون، بلغم ، صفرای سیاه و صفرای زرد.
ایده آنها این بود که این طنزها باید متعادل باشند تا سالم باشند
این مربوط به عناصر کلاسیک یونانی هوا، آب، خاک و آتش است.
این گونه بود که مردم یونان در ابتدا ایده جالینوس و بقراط را پذیرفتند ، زیرا با آرمان های یونانی که قبلاً رایج بود مطابقت داشت.
جالینوس اولین طرفدار خونریزی بود که متوجه شد هم رگها و هم شریانها پر از خون هستند و نه هوا، که در آن زمان یک باور رایج بود.
او یک سیستم پیچیده ایجاد کرد که بر اساس بیماری چه مقدار خون باید برداشته شود و از کجا باید خارج شود.
این مهم بود زیرا این یکی از اولین درمان های اعتقادی خاص برای بیماری های خاص بود .
عمل خونریزی با استفاده از زالو طبی در این زمان به دلیل جالینوس بسیار رایج شد.
استفاده از زالو درمانی در یونان باستان بر استفاده از زالو طبی در قرون وسطی، اوایل قرن نوزدهم و حتی دوران مدرن تأثیر گذاشت.
در قرون وسطی، مردم شروع به نگاه کردن به گذشته و خواندن آثار جالینوس کردند و بسیاری از پزشکان دوباره شروع به خونریزی با استفاده از زالو طبی کردند و حتی برای افزایش اثربخشی آن را بر اساس ماه انجام میدادند.
این عقیده همچنان پابرجا بود که برای جلوگیری از راکد شدن آن، که باعث بیماری و بیماری می شود، باید خون استخراج شود.
آبله کوچک ، طاعون و تب حصبه در سراسر جامعه بیداد می کرد و بیشتر آنها فکر می کردند تنها راه درمان آنها خونریزی است.
همچنین اعتقاد بر این بود که حذف مایعات از طریق زالو باعث حذف یک بیماری از طریق گرمای اندام می شود که یک رویکرد طبیعی تر بود.
زالوی طبی چیست و چه کاربردی در طب سنتی و طب مدرن دارد؟
قرون وسطی و دوره قرون وسطی نیز دوران تجدید حیات مذهبی بود که در آن بیشتر جامعه به جادوگران، خون آشام ها و مقدار زیادی گناه اعتقاد داشتند.
آنها فکر می کردند که گناه در خون است، بنابراین برای رهایی از گناه، باید از خون خود خلاص شوند.
بنابراین، برای داشتن یک زندگی سالم و بدون گناه، باید خونریزی کرد که معمولاً توسط زالو انجام می شد.
در قرن نوزدهم، سیستم هومورال جالینوس کاملاً از پنجره به بیرون پرتاب شده بود.
این نظریه پس از صدها سال رد شد زیرا پزشکان و آناتومیست ها شروع به یافتن بیماری در بافت ها و سلول ها کردند و تشخیص دادند که بیماری ناشی از تغییرات در اندام ها است.
این بدان معنی است که عدم تعادل در چهار طنز باعث بیماری و مرگ نمی شود. اگرچه این باور جدید بود، اما زالو درمانی در این دوران به یک عمل اصلی تبدیل شد.
در دهه 1830 فرانسه چهل میلیون زالو در سال برای مقاصد پزشکی و انگلیس شش میلیون زالو در دهه بعد از فرانسه وارد کرد.
در شعر ویلیام وردزورث ، قطعنامه و استقلال که در سال 1802 نوشته شده است، به مردی اشاره میکند که در آب در جستجوی زالو است.
او توضیح میدهد که قبلاً میتوانست زالو را در همه جا پیدا کند، اما اکنون پیدا کردن آن دشوارتر شده است. او می گوید…
این قسمت از شعر توضیح می دهد که در این زمان تقاضا برای زالو چقدر زیاد بود و مردم چگونه مقادیر انبوهی از این زالوها را از محل زندگی خود جمع آوری می کردند.
پس از جمع آوری زالو، مردم اغلب آنها را در کوزه های زالو می گذارند. این کوزه ها به طور خاص برای نگهداری زالو ساخته می شدند.
فرانسه حتی “مزارع زالو” داشت و این مزارع حتی قادر به پاسخگویی به تقاضا نبودند.
پزشکان و حتی بیمارستان ها در یک زمان از ده تا پنجاه زالو استفاده می کردند و مردم متوجه شدند که پس از برداشتن زالو، خونریزی فرد ادامه می یابد.
در آن زمان مردم فکر میکردند که این چیز خوبی است، زیرا این بیماری در حال گسترش بیشتر بود، اما در واقع برای بدن بسیار بد بود.
بیمارانی که تقریباً 80 درصد خون خود را در یک زالو زدن از دست می دهند.
در برخی از بیمارستان های اروپایی، آنها گزارش دادند که سالانه بیش از 300000 لیتر خون می گیرند.
زالو درمانی در اکثر جوامع اروپایی به اعتیاد تبدیل شد که به این ایده منجر شد که این یک فناوری خوب نیست.
مردم برای این زالوها به شکلی بسیار ناسالم اعتیاد پیدا کردند. همین امر نیز باعث شد این نوع زالو در خطر انقراض قرار گیرد.
زیرا بزاق زالو می تواند به طور موقت جریان خون را بهبود بخشد و می تواند به بهبود بافت های همبند کمک کند.
آنها برای اطمینان از عدم مرگ بافت ها با آوردن خون به بافت ها برای افزایش گردش خون استفاده می شوند.
همانطور که در واشنگتن پست در سال 2004 منتشر شد،این مقاله توضیح می دهد که چگونه از زالو به عنوان یک “آخرین تلاش” پس از جراحی استفاده شد.
هنگامی که جراحی های پلاستیکی مانند چسباندن مجدد شست، بینی، انگشتان دست یا پا انجام می شود، از زالوهای متعدد برای طبیعی شدن جریان خون استفاده می شود.
در مقایسه با قرن 19، به فناوری زالو درمانی با دید مثبت تری نگاه می شود. از زالوها برای اهداف پزشکی و جراحی واقعی استفاده می شود و فقط برای تخلیه خون استفاده نمی شود.
زالو در طول تاریخ به عنوان راهی برای درمان و خونرسانی استفاده میشده است.
در زمان های قدیم از آن به عنوان نوعی خون ریزی برای رهایی از هرگونه بیماری یا بیماری در نتیجه نظریه هومورال جالینوس استفاده می شد.
تأثیر آن بر جامعه مثبت و همچنین مهم بود، اما باعث شد که در سراسر جامعه تمایل داشته باشند درباره بدن انسان و نحوه عملکرد آن بیاموزند.
در قرون وسطی و قرون وسطی دین مشهود بود و اعتقاد زیادی به بدن شیطانی و گناه وجود داشت.
جامعه زالو درمانی را انجام می داد، زیرا معتقد بود که گناه در خون وجود دارد، بنابراین برای داشتن یک زندگی بدون گناه، باید به طور مداوم خون را بیرون دهید.
زالو درمانی در این دوران جرقه هیچ نوع یادگیری نداشت و تأثیر منفی بر جامعه نداشت، اما در مقایسه با تأثیر سکولارتری که در دوران باستان داشت تأثیر مذهبی بیشتری داشت.
قرن نوزدهم شاهد یک شور و شوق گسترده برای زالو درمانی بود که باعث شکل گیری مزارع زالو و به خطر افتادن نزدیک این حیوانات شد که منجر به تأثیر منفی بیشتری بر جامعه در این دوران شد.
در جامعه امروزی، ابزارهای پزشکی بسیار مدرن و نوآورانه ای وجود دارد.
بنابراین زالو درمانی احتمالاً تنها در جراحی های تهاجمی کوچک استفاده می شود، به این معنی که تأثیر کمی بر کل جامعه امروزی ندارد.
نتیجه
زالو درمانی شکل اصلی عمل پزشکی در یونان باستان بوده و آشکار شده است و فناوری پشت زالو درمانی به طور مستمر در طول تاریخ مورد استفاده قرار گرفته و منجر به پیشرفت در ابزارهای پزشکی شده است.
به طور کلی در این زمان ها زالو درمانی به عنوان یک درمان معنا پیدا می کرد زیرا یک شکل تا حدی بی خطر برای خون گیری بود.
صرف نظر از اینکه چرا خون ریزی لازم بود، استفاده از زالو طبی راهی مطمئن برای انجام آن بود.
امکان جدا کردن رگها و خونریزی یا بریدن کسی وجود نداشت، مخصوصاً در زمانهای قبلی که جراحان واجد شرایطی وجود نداشت و افراد به اندازه بدن انسان تحصیلات لازم را نداشتند.
اگرچه تأثیر زالو درمانی بر جامعه نیز در طول تاریخ به طور مداوم تغییر کرده است که شامل انواع مختلفی از تأثیرات است، اما هنوز یک شکل مطمئن و معقول از خون ریزی میباشد.
